Σε λίγο διάστημα, ούτε καν μήνα μπαίνει το 2022. Και πώς μπαίνει! Κουρασμένο, μπαφιασμένο, σέρνει τα βήματά του, του περνάμε τη δυσφορία μας και μας μεταδίδει τη δική του.

Το κέφι  βεβιασμένο και οι κουβέντες χαμηλόφωνες. Χαμόγελο δεν σκάζει το χειλάκι μας ή τουλάχιστον χαμόγελο που θα άρμοζε σε μια τέτοια χαρμόσυνη εποχή.

Δεν έχω αντίδοτο. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Μ’όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας ας πορευτεί. Όμως λέω, μπόρα είναι…Πόσο πια ακόμα! 

Ισως όμως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Μήπως για λίγο να αναλογιστούμε τι κάναμε στραβά μέχρι σήμερα..Πόσα ζητήσαμε από τη ζωή και πόσο θυμώσαμε επειδή δεν τα πήραμε. Πόσο μπουρδουκλώσαμε, πόσο μπερδέψαμε τα σημαντικά με τα ασήμαντα.

Ισως μια απάντηση βρίσκεται στην επιστροφή στα μικρά πράματα, στις ταπεινές χαρές, σε φίλους παλιούς που τους είχαμε δεδομένους και φίλους καινούργιους που θα τους προσεγγίσουμε με άλλο τρόπο και άλλα κριτήρια.

Ξεκινάω ένα  blog στην ιστοσελίδα μου. Μια πλατφόρμα να βγάζω προς τα έξω και να μιλώ για πράγματα που με άγγιξαν, για άλλα που με πόνεσαν, ίσως συμπέσουν οι αλήθειες οι δικές μου με τις  αλήθειες του αναγνώστη του blog. Όταν επικοινωνώ νιώθω καλύτερα, ξελαφρώνω και όλα μου φαίνονται κάπως πιο εύκολα. Θα περιμένω λοιπόν να ακούσω και τις δικές σας γνώμες, τις αντιρρήσεις, την αντίθετη άποψη.

Θα ξαναψάξω τα παλιά μου τεφτέρια, θα βρω κομμάτια, θραύσματα λογοτεχνίας που αγάπησα, μικρά κοσμήματα, και θα τα ακουμπήσω σ’ένα λογοτεχνικό τραπεζάκι να τα μοιρασθώ με όσους ενδιαφέρονται. Μπορεί αυτά τα πολύτιμα να είναι ένα ποίημα, ένας πίνακας , ένα μουσικό κομμάτι ή ένα κείμενο, μεταφρασμένο συνήθως από τα Γερμανικά, αλλά όχι μόνο.

Καλή αρχή λοιπόν, και ας βγάλουμε παληκαρίσια αυτόν τον δύσκολο χειμώνα