Η Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών  θεσπίστηκε το 1999. Περίπου 25 χρόνια μετά βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο μιας έξαρσης γυναικοκτονιών στη χώρα μας με 14 δολοφονίες γυναικών μέσα στο 2021.

Το γυναικείο παρελθόν αν το δούμε ιστορικά κρύβει σιωπηλές και αθέατες πλευρές της πολιτισμικής και κοινωνικής πραγματικότητας της γυναικείας ύπαρξης ανά τους αιώνες.

-Ο Αριστοτέλης έβλεπε τη γυναίκα σαν «λειψό» άντρα.

-Ο Πυθαγόρας δίδασκε πως τα κακά στοιχεία στον κόσμο είναι τρία, το χάος, το σκότος και η γυναίκα.

-Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του αποφαίνεται ότι ο άντρας έχει τη θέση του αφέντη και η γυναίκα του τη θέση του εξαρτημένου.

-Ο Δημοσθένης αναφέρεται πιο ξεκάθαρα: Τις εταίρες τις έχουμε για ηδονή, τις παλλακίδες για να μας περιποιούνται και τις συζύγους για την τεκνοποίηση.

-Ο ιερός Αυγουστίνος λέει, η θηλυκότητα που αποπνέει το σώμα μιας γυναίκας αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη του πνεύματός της. Αρα είναι εκ γενετής κατώτερη.

-Και ο Θωμάς ο Ακινάτης: Ο Θεός έσφαλε δημιουργώντας τη γυναίκα, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί ένα υποδεέστερο ον.

Ανατριχιάζει κανείς μόνο που διαβάζει αυτές τις απόψεις. Μόνο που μαζί με άλλα πολλά φτειάξαν το υπόβαθρο για τη γυναικεία υποβάθμιση και καταπίεση.

Τι γίνεται όμως σήμερα; Τι οπλίζει το χέρι του θύτη; Ο καταναλωτισμός; Η ανασφάλεια, τόσο η πραγματική από τα οικονομικά δεδομένα όσο και εκείνη που του δημιουργήθηκε μέσα στο ίδιο του το σπίτι ενδεχομένως με ακραίες συμπεριφορές; Η ανεξαρτητοποίηση των γυναικών που δεν μπορεί να τη διαχειριστεί;

Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν τα ΜΜΕ και η αμφίρροπη σχέση ανάμεσα σε κοινό και μέσο. Το κοινό προβάλλει τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του στο μέσο κι εκείνο με τη σειρά του ανταποκρίνεται προχωρώντας κάθε φορά ένα μικρό βήμα και ενεργοποιώντας ήδη  ενυπάρχουσες  και υπολανθάνουσες τάσεις στον κοινωνικό χώρο και αναμασώντας ξανά και ξανά περιπτώσεις βιασμών, αιμομιξίας και γενικότερα εγκληματικών πράξεων. Η εικόνα της σκληρά εργαζόμενης γυναίκας, μητέρας και νοικοκυράς ακυρώνεται από την εικόνα της γυναίκας που προβάλλουν τα μέσα.

Γι αυτό είναι σημαντική η ύπαρξη μνήμης και βιωμένης εμπειρίας μέσα από τη λογοτεχνία, που σύμφωνα με τον Ελύτη αντανακλά το φως κάθε ιστορικής εποχής. Γιατί μέσα από τη λογοτεχνία σκιαγραφούνται τα νέα κοινωνικά ήθη στο γυναικείο χώρο και αποτυπώνονται οι ψυχικές διεργασίες, η πάλη, η απογοήτευση, η πικρία, η μοναξιά, η αμφισβήτηση, καταγράφεται η κραυγή για κατανόηση και η αγωνία. Δημιουργείται έτσι ένα αντίβαρο, ειλικρινές αντίβαρο, απέναντι στην εικόνα που προβάλλουν τα μέσα.

Μεγαλώσαμε κορίτσια δίνοντας τους εφόδια να σταθούν δίπλα στους άντρες επί ίσοις όροις. Και στα’αγόρια μας μάθαμε να μην έχουν δύο μέτρα και σταθμά, να αγαπήσουν αλλά προπάντων να σταθούν επάξια στις γυναίκες τους, να τις τιμήσουν και να τις σεβαστούν. Γιατί μόνο έτσι οι γυναίκες αυτές θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους, τα παιδιά των αγοριών μας, τα εγγόνια μας, με τον σωστό τρόπο. Ας ελπίσουμε ότι η σκυτάλη που παραδώσαμε στα χέρια τους θα ακολουθήσει μια επιτυχημένη πορεία και θα δοθεί αντάξια στις γενιές που έρχονται.