Το μυθιστόρημα «Η ανάσα στο σβέρκο» δεν είναι μόνο μια τραγική ιστορία έρωτα και πάθους, αποτελεί ταυτόχρονα κι ένα ψυχογράφημα, θα έλεγα,  μια έρευνα και ανάλυση χαρακτήρων, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν σε δεδομένο κοινωνικό και ιστορικό και ως ένα βαθμό, τολμώ να πω, πολιτικό περίγυρο.  Παρότι το μυθιστόρημα εστιάζει στη Λόη, ως βασική πρωταγωνίστρια, δεν παύει παράλληλα να καταπιάνεται και με άλλα πρόσωπα και με τις μεταξύ τους σχέσεις. Ο χαρακτήρας τους φαίνεται να επηρεάζεται, να διαμορφώνεται και συχνά να ισοπεδώνεται,  ως αποτέλεσμα ενός αδιέξοδου παρελθόντος, ως απότοκο του οικογενειακού και κοινωνικού περίγυρου. Τα  ιστορικά  γεγονότα της εποχής ρίχνουν βαρειά την σκιά τους σε πρόσωπα και καταστάσεις

Τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας του 2011 ανέδειξαν, για μια ακόμη φορά, την πόλη της Θεσσαλονίκης, που εξακολουθεί να ζει διακριτικά, χωρίς επιδοτήσεις, τυμπανοκρουσίες και τηλεοπτικές προβολές, τη δική της λογοτεχνική ζωή και να συστήνει στο βιβλιόφιλο κοινό σπουδαίους λογοτέχνες σαν τους βραβευθέντες Ντίνο Χριστιανόπουλο και Θωμά Κοροβίνη. Και αν ακόμη συντάσσεται κανείς με την άποψη του πρώτου, σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε», είναι γεγονός πως κάποιοι συγγραφείς της πόλης, εκόντες άκοντες, δεν μπορούν παρά να ξεχωρίζουν, τόσο με το προσωπικό λογοτεχνικό τους στίγμα όσο και με την αδιαμφισβήτητη ποιότητα του έργου τους.

Ένα εκτενές, πολυπρόσωπο, καλογραμμένο μυθιστόρημα, αρκετά δαιδαλώδες και περίτεχνο, που κατορθώνει να κρατήσει στο κρεσέντο της την αγωνία του αναγνώστη, και για την εξέλιξη της ιστορίας που διαπραγματεύεται αλλά και για την τύχη των βασικών προσώπων, τόσο σε ατομικό, όσο και σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων.

To βιβλίο σε καθυποβάλλει απ’τη στιγμή που το παίρνεις στα χέρια σου: Κόκκινο στο χρώμα της πυρκαγιάς, τι μπορεί να συμβολίζει, φλόγες, έρωτα, πάθος παραφορά; Διαισθάνεσαι ότι δεν είναι βιβλίο που θα το αφήσεις στο κομοδίνο και θα το πιάνεις όταν θέλεις να διαβάσεις στο κρεβάτι σου κάτι να σε ηρεμήσει. Διαισθάνεσαι ότι ξεγδέρνει, υποψιάζεσαι ότι θα σε ταρακουνήσει και δε θα το ξεχάσεις εύκολα.

Μετά ο τίτλος: Τι μπορεί να σημαίνει: Απειλή, εχθρό, φάντασμα από το παρελθόν, κίνδυνο; Νιώθεις ότι κινείσαι σε τεντωμένη κλωστή.

Κάθε βήμα και μια ανάσα! 

Η Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου με τη γραφή της ακουμπά και διαβάζει  τις ανάσες που μπορούν και δίνουν οξυγόνο στη ζωή μας και την αναπτερώνουν. Αλλά, άλλοτε, είναι στιγμές, που μπορούν και την ισοπεδώνουν και την καταρρακώνουν. Ανάσες που πάντα την ανατρέπουν.

Ανάσες που ανοίγουν λεωφόρους με δυνατά φώτα, με μεγάλες απρόσμενες ευτυχίες και ακόμη μεγαλύτερες δυστυχίες. Λεωφόρους και μονοπάτια που οδηγούνται παράλληλα και  καθοδηγούν τα βήματα των ηρώων τους.

Πριν από περίπου ένα μήνα διάβασα αποσπάσματα από το τελευταίο μυθιστόρημα της Νόρας Πυλόρωφ-Προκοπίου Η ανάσα στο σβέρκο στην παρουσίασή του στον Ιανό.

Είχα διαβάσει το βιβλίο με ενδιαφέρον όχι τόσο για το θέμα, την ιστορία ή τις τύχες των ηρώων, όσο για τον τρόπο γραφής, τον λεκτικό και εκφραστικό πλούτο που μου έδινε την ποθούμενη για κάθε αναγνώστη απόλαυση.

Αυτό άλλωστε είναι για μένα το κλειδί για να φτάσω στην τελευταία σελίδα, για να εγγράψω στο οπτικό μου πεδίο τα πρόσωπα του έργου. Πώς πλουταίνει η φαντασία τη γλώσσα και η γλώσσα τη φαντασία. Και ακόμα η μαστοριά, η τέχνη της λέξης, της φράσης. Χάρηκα την ανάγνωση, κέρδισα ουσιαστική ψυχαγωγία.

Το τελευταίο βιβλίο, που διάβασα και απόλαυσα είναι η “Ἁνάσα στο σβέρκο” της Νόρας Πυλόρωφ-Προκοπίου (εκδόσεις Ψυχογιός).
Η κυρία Πυλόρωφ έγραψε μιά ιστορία καλοστημένη, καλομελετημένη, καλογραμμένη με κεντρική ηρωίδα μιa γυναίκα, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο δύσκολο παρελθόν της και το ακόμη πιo δύσκολο παρόν της.

Η Λόη, που η συγγραφέας την πλάθει να είναι όμορφη σa νεράιδα, παντρεύεται το Μηνά, που είναι αρχαιολόγος και κάνει μιa σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη στην Κρήτη. Στο κάδρο μπαίνει και η μητέρα του, η Λιλίκα, απαιτητική μάνα και σαφώς κακή πεθερά, ο άντρας της  ο Αργύρης, ασήμαντος και καλόκαρδος.