Πέντε επιβάτες στο κουπέ ενός τρένου σ’ένα ταξίδι του χαμού. Και η έκτη επιβάτις, η πέτρα του σκανδάλου, το φυτίλι που βάζει φωτιά. Το ανοίκειο  συντελείται εκεί μπροστά στα μάτια τους και θα τους σημαδέψει μια ολόκληρη ζωή.

«…Το τελευταίο πράγμα που αποτύπωσαν τα μάτια μου σα στιγμή απολιθωμένη, σαν πίνακας που δεν άλλαξε όλες τις δεκαετίες που πέρασαν, είναι τα πρόσωπά σας πίσω από το κλειστό τζάμι, απαθή αμέτοχα αδιάφορα. Ουρλιάζω και δεν ακούω τη φωνή μου. Ούτε κι εσείς. Αλλά εσείς βλέπετε. Κι εγώ βλέπω εσάς να παρακολουθείτε το ανόσιο δράμα που παίζεται πάνω στα στραπατσαρισμένα ηλιοτρόπια. Το σφραγίσατε το τζάμι, αγαπητοί μου τοτινοί συνταξιδιώτες. Το σφράγισε η αδιαφορία σας.

Οι μυρωδιές από τη γη είναι ακόμα στη μύτη μου, χώμα υγρό, σαπισμένα φύλλα και κοπριά. Το τρένο φεύγει κι εγώ μένω. Μαζί σας φεύγει και η ελπίδα να σωθώ. Μια κουβέντα χρειαζόταν.  Μια κουβέντα.

Από τότε ζείτε μ’αυτήν την εικόνα.  Τη φέρνατε καμιά φορά στο μυαλό σας; Η την απωθήσατε; Όμως το ασυνείδητο, κυρίες και κύριοι, δεν έχει χρόνους, ενεστώτα, παρατατικό, μέλλοντα. Εχει μόνο εικόνες.  Και ενοχές. Που φυτρώνουν ξανά και ξανά όσο κι αν τις ξερριζώνουμε. Κάθονται εκεί υπομονετικά και περιμένουν την ώρα τους…»

Το μυθιστόρημα χαράσσει το αδρό περίγραμμα ταραγμένων εποχών από τις εκτοπίσεις των Εβραίων  και το Αουσβιτς μέχρι τη θαμπή κουρασμένη Ελλάδα της κρίσης.

Οι ζωές των έξη ηρώων χαρτογραφούνται, από μοναξιά, έρωτες από επαγγελματικά αδιέξοδα και οικογενειακά μυστικά. Με  ρυθμό που όλο και  επιταχύνεται απογυμνώνονται και οδηγούνται στην τελική δραματική σύγκρουση όπου το μαχαίρι χώνεται βαθιά κι ο καθένας θα πληρώσει για το μερτικό του στο φταίξιμο.